Alie Sijtsma ging na haar pensioen de straat op om zwerfafval te rapen. Haar eenmansactie mondde uit in een stichting met vierhonderd vrijwilligers. ‘Ik moest een drempel over om zichtbaar te worden.’
Het enthousiasme van Alie Sijtsma (71) uit Arnhem werkt aanstekelijk. Niet alleen stemt ze direct in met een interview. Ook neemt ze me mee in haar bevlogenheid om de vervuiling van onze planeet aan te pakken. Even gedecideerd werd ze vorige maand lid van onze BPP. Wat is de motivatie voor haar maatschappelijke betrokkenheid?
Ze vertelt dat vriendin en aankomend BPP-bestuurslid Ineke Smidt haar een appje stuurde. ‘Weten jullie van het bestaan van deze vereniging? Het is goed om hier lid van te worden!’ Sijtsma volgde haar advies: “Ineke heeft als oud-wethouder Sociale Zaken in Almere verstand van zaken, dus ik luister graag naar haar!”
“Natuurlijk vind ik het zelf ook belangrijk. Ik heb immers al die jaren voor mijn pensioen betaald. Ik vind het fijn dat ik daar nu iedere maand een stukje van ontvang. Daarom hoop ik dat de uitkering stabiel blijft bij het omzetten naar het nieuwe stelsel.”
Haar man kreeg vlak voor zijn pensioen een baan aangeboden in het ziekenhuis op Bonaire. Alie zelf had nog een paar jaar voor de boeg, maar nam ontslag van haar werk als activiteitenbegeleider om met hem mee te gaan. “Ik heb op mijn werk gezegd: ‘Jongens, ajuus!’. Omdat ik totaal onverwachts stopte met werken, heb ik toen een klein stukje van mijn pensioen opgesnoept.”
Stilzitten op Bonaire bleek echter niks voor haar. “Na twee weken aan het zwembad liggen, was ik er wel klaar mee. Ik begon om me heen te kijken. Daardoor ontdekte ik dat Bonaire naast het stukje tropisch paradijs dat toeristen kennen, ook een hele andere kant heeft. Ik trof een enorme plasticvervuiling aan. Op dat moment werd er een zaadje geplant om hier iets aan te doen.”
Terug in haar woonplaats Arnhem schrok ze opnieuw van het zwerfafval dat ze overal zag. “We reden vanaf de A50 zo een vuilnisbelt binnen. Dan kun je mopperen, schelden of het hoofd wegdraaien – dat helpt niet. Ik heb een grijpstok gekocht.” Als vroege vogel prikte ze in het begin voor dag en dauw. “Ik ging om vijf uur of half zes al de straat op en kwam hoogstens een buschauffeur tegen die zijn duim op stak. De volgende dag lag die rommel er weer.”
Er zat maar één ding op: ze moest zichtbaar worden met haar ambitie voor een schonere buurt. Dan konden anderen haar voorbeeld volgen én bracht ze vervuilers wellicht op andere gedachten. “Ik moest wel een drempel over, de schaamte voorbij”, bekent ze. “Ik loop toch de rommel op te ruimen van anderen. Voor sommigen lijkt dat op een taakstraf!”
Toch werkte de tactiek. “‘Goed bezig!’, zeiden mensen zodra ze me zagen. ‘Jij hebt toch zelf ook twee handen? Jij kan dit ook!”, was mijn repliek. Ik gaf ze mijn visitekaartje en vroeg ze aan te sluiten. Al gauw liepen we met vier, toen zes, toen twintig. Ik kwam Rebecca Schut tegen die ook in de buurt woont en zwerfafval opruimt. We kenden elkaar nog niet, maar zijn gaan samenwerken. We groeiden al gauw over de grenzen van de wijk heen, het liep uit de hand!”
“De gemeente Arnhem heeft de notariskosten op zich genomen om een stichting te kunnen beginnen: Heel Arnhem Schoon. Zo konden we subsidie aanvragen voor grijpstokken en betere zichtbaarheid. Inmiddels zijn onze groene hesjes niet meer weg te denken uit Arnhem, de stichting heeft tegenwoordig vierhonderd vrijwilligers!”
Alie naast burgemeester Ahmed Marcouch
Het werk voor de stichting begon Alie en haar medeoprichter boven het hoofd te groeien. Bovendien kwam haar andere passie in het gedrang: zeilen. “Ik ben Friezin in hart en nieren. Mijn man en ik hadden de droom om na ons pensioen zoveel mogelijk op het water te zijn. Daarom heb ik de verantwoordelijkheid voor de stichting overgedragen aan het KinderWijkTeam Arnhem onder leiding van Mike Hoose, die er kinderen bij betrekt. Het is nu een betaalde baan.”
Tot slot wil ze graag haar man Arie noemen, tevens BPP-lid. “Ik ben zelf iemand die naar buiten treedt, maar mijn man doet in de luwte ook nuttig werk. Als medisch technicus krijgt hij elk oud apparaat weer aan de praat, van brommer tot bandrecorder.” Ze is dankbaar dat ze beiden de mogelijkheid hebben om een zinvolle invulling aan hun pensioen te geven.
Wellicht is ze daarom beland in de serie ‘Achter de Geraniums’, gemaakt door studenten van de School voor Journalistiek. “Deze jonge mensen maken met zoveel enthousiasme verhalen over initiatieven voor een betere wereld. Zo krijg je weer hoop.”
Nieuwe leden geven aan blij te zijn met een belangenvereniging als de BPP. Helaas zijn wij nog niet bij iedereen bekend. Als u hoort dat iemand pensioen ontvangt van PFZW, nodig hem of haar dan uit om ook van de BPP lid te worden!
Laura Vegter, redacteur nieuwsbrief